Jeden z najważniejszych artystów światowej sceny techno. Urodził się w Wielkiej Brytanii, ale dorastał w Kanadzie. Jego rodzina przeniosła się do Ontario w 1979 roku, gdy Richie miał dziewięć lat. Jego ojciec, inżynier robotyki, zachęcał syna do zainteresowania się muzyką i technologią. Do dziś Hawtin pozostaje na czele w obu dziedzinach. Nieustannie przesuwa granice własnej twórczości, wprowadzając wciąż jak najwięcej nowych pomysłów i doświadczeń. Zdobył uznanie nie tylko jako nowatorski DJ i producent, ale także jako współtwórca serwisu Beatport, a media nazywają go „jedną z intelektualnych sił świata muzyki elektronicznej”.
Debiutanckie nagrania Hawtina ujrzały światło dzienne w 1990 roku, a w 1993 roku po raz pierwszy świat poznał jego najsłynniejsze alter ego – Plastikman. Surowe techno z początków kariery ewoluowało w coraz bardziej eksperymentalne, futurystyczne rytmy, by z biegiem czasu przeobrazić się w zredukowany do esencji minimal. Po przeprowadzce do Berlina Richie Hawtin stał się ojcem jednego z najpopularniejszych nurtów w techno XXI wieku. W trakcie kariery wyprodukował dziesiątki albumów, singli i EP-ek. To także założyciel bardzo wpływowych wytwórni – Plus8 oraz MINUS.
Richie Hawtin od początku kariery był w technologicznej awangardzie. Jako beta-tester oprogramowania do sekwencjonowania Ableton Live od 2000 roku, ściśle współpracował z Native Instruments, zwłaszcza przy ich programie Final Scratch. To także pionier wykorzystania wifi w łączeniu instrumentów elektronicznych podczas występów na żywo. W 2004 roku był współzałożycielem portalu Beatport, największego sklepu z plikami z muzyką elektroniczną. Artysta uważa, że sztuka i muzyka, architektura i muzyka, malarstwo, rzeźba – to „media, które żyją razem”. Nagrał m.in. ścieżkę dźwiękową na Zimowe Igrzyska Olimipijskie w 2006 roku. Tworzył na potrzeby filmów, wystaw, łamiąc granice między sztukami wizualnymi i muzyką. Zlecono mu napisanie nowej ścieżki dźwiękowej do niemego filmu Dimitriego Kirsanoffa „Brumes d’automne” (1928) w ramach wystawy Bertranda Bonello w Centre Pompidou w Paryżu.